Normalizacja tabel

Anomalie baz danych

Redundancja — ta sama informacja jest niepotrzebnie przechowywana w kilku krotkach.

Anomalia modyfikacji — informacja zostanie zmodyfikowana w pewnych krotkach, a w innych nie. Która informacja jest wówczas prawdziwa?

Anomalia usuwania — usuwanie części informacji powoduje utratę innej informacji, której nie chcielibyśmy stracić.

Anomalia dołączania — wprowadzenie pewnej informacji jest możliwe tylko wtedy, gdy jednocześnie wprowadzamy jakąś inną informację, która może być obecnie niedostępna.

Celem normalizacji baz danych jest unikanie anomalii.

Normalizacja

Normalizacja to bezstratny proces organizowania danych w tabelach mający na celu zmniejszenie ilości danych składowanych w bazie oraz wyeliminowanie potencjalnych anomalii.

Normalizację stosuje się, aby sprawdzić, czy zaprojektowane tabele mają prawidłową strukturę. Proces normalizacji rozpoczynamy, gdy zostanie utworzony wstępny projekt tabel. Pozwała ona określić, czy informacje przewidziane w projekcie bazy zostały przydzielone do właściwych tabel. Natomiast nie da odpowiedzi na pytanie, czy projekt bazy danych jest prawidłowy.

Korzyści płynące z normalizacji tabel są następujące:

• zlikwidowanie problemu powtarzania danych,
• optymalizacja objętości bazy danych,
• optymalizacja efektywności obsługi bazy danych,
• minimalizacja zagrożenia błędami przy wprowadzaniu danych.

Stosowane są cztery reguły normalizacji, ale w większości projektów baz danych wystarczy sprawdzić trzy pierwsze. Dla każdej z nich stosowane są określenia: pierwsza postać normalna (I PN), druga postać normalna (II PN) i trzecia postać normalna (III PN)

Pierwsza postać normalna I PN

Tabela jest w pierwszej postaci normalnej (I PN), gdy pojedyncze pole tabeli zawiera informację elementarną.

Pierwsza postać normalna mówi o atomowości danych - czyli każde pole tebeli przechowuje jedną informację.

Druga postać normalna II PN

Tabela jest w drugiej postaci normalnej (II PN), jeżeli jest w pierwszej postaci normalnej oraz każde z pól niewchodzących w skład klucza podstawowego zależy od całego klucza, a nie od jego części.

Ta postać mówi o tym, że każda tabela powinna przechowywać dane dotyczące tylko konkretnej klasy obiektów.

Trzecia postać normalna III PN

Tabela jest w trzeciej postaci normalnej (III PN), jeżeli jest w pierwszej i w drugiej postaci normalnej oraz każde z pól niewchodzących w skład klucza podstawowego niesie informację bezpośrednio o kluczu i nie odnosi się do żadnego innego pola.

Ta postać normalna głosi, że kolumna nie należąca do klucza zależy bezpośrednio tylko od klucza głównego a nie od innej kolumny.